maandag 14 december 2009

Beste wensen alvast vanuit Toraja

Weinig nieuws hier. Afgelopen week druk geweest met verslagen typen want het gaat een lange vakantie worden en wou alvast het één en ander af hebben.

Morgen eerst weer op pad voor het visum. Visum heeft dus nog een staartje gekregen want we moeten elke maand terug om te verlengen. Normaal gesproken moeten we naar ParePare, 4 uur heen 4 uur terug, maar deze maand naar Makassar, minstens 8 uur rijden..

Komt wel mooi uit voor onze meiden want die landen aankomende vrijdag in Makassar dus die pikken we maar gelijk op. Hebben ze geluk want anders moesten ze liften om bij ons te komen.

Hier dus de kerst vieren en is kijken wat ze voor moois van plan zijn met oud en nieuw. Aantal dagen van de vakantie een gids gehuurd om is even buiten Toraja rond te gaan kijken dus komt helemaal goed hier.

In ieder geval voorlopig even geen berichten meer, misschien tussendoor nog ergens tijd en internet, maar denk dat pas volgend jaar het volgende blogje verschijnt.

Vanuit Toraja alvast iedereen een mooie kerst toegewenst en knal niet van alles kapot met oud en nieuw.

Jos

woensdag 9 december 2009

Foto-blogje (klikken voor grote foto's)

Afgelopen zondag om 8 uur 's ochtends aan het ontbijt. En het was een goed vullend ontbijt in de vorm van een flink bord nasi goreng.
Daarna in een auto gestapt, samen met onze dominee, engels leraar en 3 gidsen.

We gingen namelijk een dagje raften met onderstaand groepje:


Nadat alle spullen uitgepakt waren en we allemaal voorzien waren van een uitrusting voor het raften, gingen we op weg naar de rivier. We moesten een aardig stuk lopen maar met zo'n uitzicht was het geen straf:


Eenmaal bij de rivier konden de westerlingen even uitrusten terwijl de indo's de boot klaar maakten:

Bootje was opgeblazen en we konden de rivier op. Water stond vrij laag die dag dus we zouden niet al teveel problemen krijgen volgens de gids.
10 minuten later en 5 van de 6 mensen die op de boot zaten, lagen in het water.


Na een stop voor de lunch even een stukje wezen zwemmen in de rivier.


En het valt niet mee om tegen de stroming in weer terug te zwemmen:


Tijdens de boottocht veel publiek langs de kant van de rivier. Echt fatsoenlijk publiek was het niet want ze hadden alleen maar aandacht voor de zon:


Nog een stopje en even bovenop een rots gekeken:


En er maar weer vanaf:
Als laatste een foto van onze dominee A'to en engels leraar Paulus. Onze Paulus belt elke ochtend met zijn vrouw, die in een andere stad woont en werkt. Ik vroeg aan hem of hij had verteld dat hij vandaag ging raften. Nee dat had hij niet verteld. Ze wou namelijk dat hij die dag naar de kerk ging. Hij had haar maar beloofd dat hij daar heen ging.

Scheelt weer dat we onze eigen dominee mee hadden om alles een beetje te compenseren.
De dominee die zich verslapen had voor de ochtenddienst omdat hij tot 2 uur 's nachts had zitten pokeren op internet. Mooi stelletje bij elkaar zo.


Jos

zaterdag 5 december 2009

Sint en Piet

Zijn hier niet.

Wel een linkje naar een paar nieuwe foto's. Klikklik --> Indonesië 3

Jos

dinsdag 1 december 2009

Stiertje pesten

Afgelopen vrijdag was het een moslimse feestdag, goed excuus voor onze christelijke school om een vrije dag in te plannen en voor ons om een begrafenis te bezoeken.

En we hadden een leuk gezelschap. Een zoon van de directeur, en nog een man die we ontmoet hadden in zijn eigen internetshop. Waar hij momenteel geld mee verdiende omdat hij nog geen werk als dominee kon vinden.
De eerste keer dat we hem zagen zat hij rustig achter zijn computer een potje te pokeren op internet met een sigaretje erbij.
Kon die niet altijd doen want hij had financieel niet altijd geluk ondanks zijn goede ervaringen met de Heer.
Om de kosten te drukken heeft hij op de computers van de internetshop een illegale versie van Windows. Hij had echter wel enige bezorgdheid over de huidige controles in Indonesië.
Gelukkig had hij van iemand gehoord dat de controleurs een miljoen Rupiah aannamen als smeergeld in plaats van de 20 miljoen Rupiah die ze anders aan Windows moesten betalen. Dus zo veel zorgen maakte hij zich ook weer niet.

Pokeren voor geld, roken, smeergeld en illegale software. Mooi figuur die dominee.

We kwamen nog zo’n figuur tegen. Afgelopen week weer is uit eten gegaan en een bevriende leraar wist nog een leuk tentje van een vriend.
In het restaurant vertelde de leraar dat zijn vriend een moderne moslim was. Vroeg me al af wat dat precies inhield maar dit werd al snel duidelijk.
Onder het eten begonnen de moslims namelijk weer liederen te schreeuwen vanaf de minaretten in het dorp en vroeg aan de vriend van onze leraar of hij niet moest bidden want hij was nog vrolijk, al rokend, aan het rond lopen.
"Nee, ik ben een moderne moslim. Liever een biertje."

De begrafenis was weer eens wat anders. Er was in een maand tijd een compleet dorp gebouwd voor ongeveer 1000 mensen. Vrijdag was één van de eerste dagen en de dag van de stierengevechten.


Stiertje de arena in:


Stiertjes achter elkaar aan:


En de verliezer in volle vaart terug naar de veiligheid:

Nog een filmpje op de Youtube: Klikkerdeklik

De 1e dag van de begrafenis bestond alleen maar uit het spelen met de stiertjes. Als het goed is worden alle 100 stieren in de komende dagen met een vloeiende beweging van een kapmes geofferd voor de 2 overledenen. Deze twee waren al 5 maand aan het wachten op de begrafenis.
Deze overledenen waren, volgens Toraja geloof, niet dood maar “ziek”. Zieke mensen moeten verzorgd worden, voordat ze begraven worden dus kregen ze tot aan de dag van de begrafenis elke keer wat te eten en te drinken.

Jos

woensdag 25 november 2009

Goede voornemens voor schone handen

Een verlaat blogje door een aantal stroomuitvallen en het wegvallen van internet.
Inmiddels maar een klein generatortje gekocht om onze laptops op te laden, zodra we weer is een paar uur zonder stroom zitten..

Rare is dat dit stroomprobleem blijkbaar al een aantal jaren aan de gang is en zou toch een aandachtspunt voor de overheid moeten zijn om zo snel mogelijk te herstellen.

Hoorde echter het volgende verhaal over een stel Canadezen:
Aantal jaar terug was er een samenwerking tussen Toraja en een bedrijf in Canada welke waterkrachtcentrales bouwen.
Diverse jaren onderzoek van de Canadezen in Toraja naar de visstand, mogelijkheden, capaciteit etc.

Project was ver op weg en er werd een centrale gebouwd.

Canadezen komen terug om te kijken naar de werkzaamheden en merken dat het hele project is overgenomen door familieleden van de gouverneur.
Canadezen kwaad en naar huis toe.
Mensen die de leiding over hadden genomen, hebben geen ervaring en project kan daardoor niet worden afgerond.

Aan het eind van de rit nog steeds net zo regelmatig stroomuitval..

Zo en dat waren even wat frustraties over het wegvallen van de stroom, nu maar verder met het echte onderwerp van dit blogje.

Afgelopen weekend zijn we weer op pad gegaan. Zaterdag eerst op zoek gegaan naar motors en een keer een iets betrouwbaarder geval dan een Vespa, (Ja wordt nog wel is verstandig..) om zwarte handen te voorkomen.

Geen goede motor gevonden en daarom maar onze blauwe hard-top aangeslingerd en op pad gegaan.
En bestemming was wederom Palopo. Al een keer eerder een blogje geplaatst over een tripje daarnaar toe maar deze keer was het aankomen in Palopo een grotere uitdaging dan de vorige keer.
Dit door een landverschuiving drie weken terug. Vanuit Toraja zijn er 2 wegen naar Palopo, de ene weg kost 2 uur en de andere weg 10 uur.
De eerste weg van 2 uur was de landverschuiving tegen gekomen en onder weg ook nog een aantal huizen en 13 mensen.

Bestemming dus Palopo maar niet van plan om 10 uur te rijden, kaart erbij gepakt en er stond nog een klein weggetje op die net om de kapotte weg heen ging.

Uurtje onderweg en staan langs de kant van de weg met een kapotte hardtop.
Fijn weer zwarte handen.. Regelmaat is goed voor een mens zeggen we dan maar.

Geluk bij een ongeluk want stonden dicht bij een motor garage. Gereedschap geleent, ergens anders onderdelen gehaald en was binnen een uurtje weer klaar.
Inmiddels kregen we ook te horen van de garage dat de weg naar Palopo niet begaanbaar was voor auto's.
Maar weer omgedraaid en naar huis toe.

Op zondag toch nog een motor gevonden en even wezen kijken in een traditioneel dorp waar ze van alles aan elkaar weven.
Erg gaaf om te zien hoe ze alles met de hand in elkaar zetten. Onder andere deze mevrouw die druk bezig was met katoen draaien:


En een filmpje, even klikken:

Film youtube

Vroeg aan onze vriend Paulus of hij aan haar kon vragen hoe lang ze hier al werkte.
Als antwoord: "42"
"Zo 42 jaar? Dat is lang."
"Nee, ze werkt hier sinds 1942.."

En nog plaatje van de omgeving, even op de foto klikken voor grote versie:


Jos

vrijdag 20 november 2009

Scheerschuim, tafelhurken en voetbal

Scheerschuim
Onze Nyanya weer, komt nog regelmatig langs voor een biertje en tussendoor doet hij zijn haar met mijn gel, spuit hij mijn deo op en probeerd alles uit wat hij kan vinden.

Laatst een keer de scheerschuim bus aan hem laten zien en hij dacht blijkbaar dat het een nieuwe deodorant was.

Nadat hij een mooi toefje onder z'n oksel had, kwam hij er toch achter dat het geen deo was.
Al gebarend uit gelegd dat het voor scheren is en dat hij het op z'n gezicht moest smeren.

Hij begreep het in ieder geval wel:


Tafelhurken
Vaak te zien hier zijn de indo's die op de raarste plekken op hun hurken zitten. Op de rand van een brug, op de vloer van de keuken om iets te snijden, langs de kant van de weg, etc.

Even voorbeeldje, zag deze 2 zitten op de school waar ik stage loop. Al hurkend hebben ze gezellig even een klein uurtje gepraat. Mooi plekje ook:


Voetbal
Daar zijn de meesten hier gek op, ze kijken naar voetbal uit Engeland, Nederland, Spanje, Italië etc.
Zo kwamen we een tijd terug een man tegen in Palopo, vertelde dat hij veel vrienden in Nederland had. "Dat is leuk, misschien bekenden?" "Ja misschien wel, van Basten, Cruijf, van Persie, Ruud Gullit, Sneijder."

Goeie tv-zender hier waar dagelijks voetbalwedstrijden op te zien zijn, jammer genoeg geen aansluiting in ons hok waar we wonen.
Scheelt wel weer dat ze goeie smaak hebben bij ons in huis, op de eerste verdieping pronkt het boegbeeld van Nederland op een poster:


Jos

maandag 16 november 2009

Logboek of eigenlijk Vespaboek

Zaterdagmiddag
13.00

Weer terug van stage en op zoek naar een stel motors voor een tripje naar het zuiden.

14.00
2 motors gevonden en spullen inpakken.

15.00
Met 3 motors op pad, ook een bevriende engels leraar.
1 zware vrij nieuwe motor, 1 lichte motor van de leraar en 1 vespa uit 1980.

Vrij veel commentaar voor vertrek op de keuze van mijn motor.

15.30
Eerste stop door een tegensputterende Vespa. Weer aan de gang gekregen en weer op pad.

15.40
Vespa heeft er even geen zin meer in.

15.50
Motor garage gevonden en de monteurs doen hun magie.

15.55
Vespa snort weer tevreden en we gaan weer.

17.00
Langs de kant van de weg. Druk aan het sleutelen met de vespa.

17.10
Vespa loopt als een zonnetje en weer op weg.

17.50
Na een blokkerend achterwiel maar even gekeken wat er aan de hand was met de vespa.

18.00
En weer op pad met ons drieën

18.30
Mooie bochtjes aan het draaien, rechtstukje en vespa wou weer even een pauze.

18.35
Vespa weer aan de gang, verschil tussen de zwarte handvaten en mijn handen is moeilijk te onderscheiden inmiddels.

18.50
Eerste zucht langs de kant van de weg, zit op de vespa met de helm op, in de berm en een niet meer tevreden draaiend motortje.

19.00
Vespa doet het weer en nu de kap eraf gelaten voor meer koeling

19.55
Gaat toppie nu, houd lang vol. Zo komen we er wel.

20.00
Langs de kant van de weg. Vespa valt af en toe uit.

20.15
Garage gevonden en een paar Indonesiërs zijn druk aan het zoeken.

20.25
Benzine was op. Hmm volgens mij had ik dat zelf ook nog wel kunnen bedenken

20.30
Monteur betaald en weer helemaal blij gemaakt met een fooi van 15.000 rupiah. Och die ene euro kan er wel af.

21.00
Langs de weg, zijkap van de vespa er maar weer afgehaald.

22.30
Bestemming in zicht en op zoek naar hotel

23.00
Hotel gevonden en eindelijk weer is warm water.

1.00
Na een flink biertje en eindelijk weer is voetbal, naar bed.

Aantekeningen:
Tripje ietwat uitgelopen. Normaal 5 uur rijden, uitloop van 3 uur. Hmm toch maar wat over hebben voor een echte vespa.


Zondag:
5.00

Engels leraar Paulus wordt wakker gebeld door zijn vrouw. Niet alleen Paulus wordt wakker gebeld.

7.00
Lekker warm hier op zeeniveau en brandt het bed uit.

8.30
Boottrip geregeld om op het meer rond te kijken.

9.00
Op de plaats voor de boottrip maar geen boot

9.30
Boot komt opdagen.

11.00
Terug van de boottrip en weer op de motor naar huis toe.

12.00
Langs de kant van de weg, kap eraf en gaan maar weer.

13.00
Langs de kant van de weg, even wat eten in een dorpje onderweg.

16.00
Langs de kant van de weg, even schuilen door een enorme plensbui

17.30
Terug in Makale, flink na de klote door de reis.

Aantekeningen:
Toch leuk een vespa, volgende week maar is afspraak maken met de eigenaar en vragen of hij deze wil verkopen..

Gemaakte foto's online zetten voor het thuisfront, ook even een LINKJE ERBIJ ZETTEN.

donderdag 12 november 2009

Al lopend

Al lopend door Makale ben ik af en toe nog steeds verbaasd over de reacties van de lokale bewoners.

Je zou denken dat na een kleine 3 maand ze hier gewend zijn aan die blonde kop van mij, maar elke keer is het weer raak.
Een filmpje via youtube als voorbeeldje ervan.

Straat waar het gefilmd is loop ik regelmatig langs, mooi rustig stukje en de lucht zit er niet zo vol met smog die vooral in het centrum hangt.
Regelmatig een blonde kop die er langs komt en elke keer gebeurd het weer:

Klikkerdeklik voor een filmpje op de jijbuis

Blijft grappig om te zien, ook leuk om op precies dezelfde manier terug te kijken :)


Nog een filmpje.
Een 5-jarig meisje in de straat waar ik woon en elke dag is het raak:

Mister Jos

En het is aanstekelijk. Het begon met haar, maar het is inmiddels over genomen door de kinderen op de markt een stukje verderop en het breidt zich uit..

Af en toe een stuk hardlopen en hoor dan van alle kanten kinder stemmetjes "Hello mister Jos!!"
En elke keer een hele grote lach op mijn gezicht. Wat dat betreft ben ik precies hetzelfde als de bevolking hier, elke keer weer verrast door de mensen hier..

Jos

p.s.
Filmpje van Mister Jos is een beetje uitgelokt, maar was de enige manier om haar erop te krijgen. Twee weken lang geprobeerd om haar erop te krijgen maar ze had altijd door dat ik eraan kwam. Ze zei dan vlug "Hello mister Jos!" en dook daarna gelijk weg. Toen kreeg ze door dat ik wou filmen en bleef net zolang staan totdat ik mijn camera klaar had, en dook op het laatste moment weg. Lachen, gieren en brullen achter het hokje vandaan :)

zaterdag 7 november 2009

Niks bijzonders

De sleur begint er een beetje in te komen na een rustige periode en even weinig nieuwe belevenissen.

Afgelopen 3 weken was onze begeleider uit NL in Toraja.
Hij werkt voor PUM en dit is een organisatie welke bestaat uit gepensioneerde experts, die bedrijven en scholen helpen in ontwikkelingslanden.

Bedoeling was om op Andika een nieuw project op te zetten met bezoek van meerdere experts uit NL om de school te verbeteren. Ging echter niet zonder slag of stoot want er zijn nogal wat mankementen bij de organisatie van Andika. En er moest het één en ander veranderen.

Was mooi om te zien hoe dit allemaal in z'n werk ging en uiteindelijk hebben ze toch het één en ander veranderd en afspraken gemaakt voor een vervolg. Wel iets vertraging maar in ieder geval positief genoeg om het geheel door te zetten.

Qua eten veranderde er in deze 3 weken ook het één en ander, normaal gesproken was het brood in de ochtend. Rijst met kip en groene derrie voor de lunch en rijst met kip en groene derrie in de avond.

In de 3 weken veel 's avonds uit eten geweest en scheelt een heel stuk qua afwisseling voor het eten.
Krijg je uiteindelijk een rekening van 140.000 rupiah voor een etentje met 6 personen.

Omgerekend 10 euro en wat een heerlijk eten krijg je daarvoor, toppie!

Stuurde laatst een foto'tje door naar mijn ouders en vriendin. Kreeg al opmerkingen erover dat het kip en rijst dieet te zien was. Valt wel mee toch?







Jos


P.s.
Na de zoveelste stroomuitval hebben we onze eigen live tv maar gemaakt :)




zondag 1 november 2009

Ah nee, alweer?!

Ten minste dat zou je zo af en toe wel denken als de stroom weer uitvalt.
Gisteren was het weer raak rond een uurtje of 1 in de middag.

Paar dagen eerder hetzelfde, pas 8 uur later begonnen de lampen weer te branden.
En dan merk je pas hoe erg afhankelijk je bent van de laptop, veel werk achter laptop en zit dan gewoon vast qua werk.

De indo's hier maken zich er totaal niet druk om, zeggen een keer "Mati lampu". (letterlijk: overleden lamp) lachen een keer en zoeken een plekje om rustig te zitten.

Gisteren dus om een uurtje of 1, Mati lampu en een lach. Toen m'n jezus nike's maar aangetrokken en het dorp ingelopen voor wat afleiding.

Op de heenweg eerst is even gestopt bij een kraampje waar ze cocosnootijs verkopen.
Als volgt: Hakken de cocosnoot door, en met een stok waar een bierdopje opzit krabben ze de cocos eruit. Glas met ijs, cocos erbij, beetje siroop, citrus, en nog wat melkachtig spul van Frisian flag erbij. (jaja Friese vlag!)

Het coco hakken:



Daarna weer verder het dorp in en zag een klein winkeltje met Batik's. Is even binnen wezen kijken en werd hartelijk ontvangen met een grote lach op iedereens gezicht en even een praatje gemaakt.
Mooi om te zien dat ze daar werken met ouderwetse naaimachines, eigenlijk ook wel zo praktisch als de stroom weer is uitvalt..

Stap de winkel uit en zie een volle taxi de bocht om zeilen.
Blijft prachtig om te zien en ook al zitten ze als sardientjes in blik, ze blijven vrolijk.


Daarna de markt op dichtbij het centrum van Makale. Eerste stukje van de markt gaf me gelijk al een mooi plaatje.

6 precies dezelfde kraampjes achter elkaar. Verkopen allemaal hetzelfde en gaan dus vrolijk met z'n allen bij elkaar staan.

En geen uitzondering, nog een voorbeeldje:

Nummer 1, koffie. Nummer 2, koffie. Nummer 3, koffie. Nummer 4 koffie. Nummer 5 koffie. Nummer 6 koffie.
Verschil? Ja 2 soorten koffie. En alle 6 verkopen ze dus de 2 soorten koffie..

Zo gaat het ook met de vis, groenten, kippetjes, schoenen, kleding, enzovoort. Als iemand iets gevonden heeft wat goed verkoopt, komt de buurman eraan en gaat precies hetzelfde doen.

En dat was het begin van de markt, kwam daarna terecht in een soort overdekt marktcentrum en inmiddels wat gezelschap gevonden van een student engels. Wou graag z'n engels oefenen en wou me wel rond leiden. Prima!
Heel gaaf om te zien de markt, enorm groot en het is allemaal precies hetzelfde.
Rijen lang met groenten, zelfde voor vis, zelfde voor kleding en ga zo maar door.
Mensen zitten er elke dag van de week en de meesten hun leven lang. Verkopen op de markt, al zittend op de grond naast hun koopwaar, wachtend op de volgende dag.

Zielig? Nee totaal niet, mensen zijn totaal niet chagerijnig en altijd een lach klaar staan.



Ook nog even wezen kijken in het centrum, ook mooi om te zien is het standbeeld van een traditionele strijder in het centrum van Makale.

Verhaaltje wat er bij hoort. De strijder is een held uit de tijd van de onafhankelijkheids strijd in Indonesië. Bestreedt de onderdrukkers gebruik makend van traditionele wapens. In zijn rechterhand een buis waarmee een bijtende vloeistof naar de onderdrukkers kon worden gespuugd en in zijn linkerhand een perkament met de verklaring van onafhankelijkheid.

Onafhankelijkheid van Indonesië is een erg belangrijk punt hier, veel standbeelden en gedenktekens in bijna ieder dorp.

Ohw ja de onderdrukkers, dat waren met name de Nederlanders hé..

Jos

donderdag 29 oktober 2009

Een foto

Een foto van onze bouwvrienden. Huis waar wij verblijven zit in de steigers en er wordt volop geknutseld. Echt geknutseld.
Ze krijgen een lading stenen, cement met zand, planken en een partij staaldraad.
Daarbij een paar zaagjes, hamer en wat spijkers en ze bouwen een huis.
Prachtig om te zien hoe ze alles zelf maken maar kost wel een berg tijd.

En het verschil met de nederlandse bouwvakkers, tot nu toe alleen nog het verschil gezien in schoenen. Vaak op slippertjes of blote voeten het bouwterrein op.
Maar voor de rest? Wij zijn begonnen met hun woorden in het nederlands te leren, zij hebben geen idee wat ze zeggen maar het is inmiddels al omgedraaid. Krijg het idee dat we af en toe de meest smerige dingen zeggen door hun en ze liggen vaak helemaal in een deuk van het lachen.

Voor de rest natuurlijk het fluiten en opmerkingen naschreeuwen naar vrouwelijk schoon op straat. Mooi volk en denk dat er geen grenzen zijn voor het type volk.

Ohw ja en de foto, onze Bob de Bouwer is bezig met een raam. Hele mooie plek ook..


Jos

zondag 25 oktober 2009

De stage

Kreeg al commentaar dat het één grote vakantie leek hier en dat kan natuurlijk niet :)

Even een overzichtje van de stage en mijn werkzaamheden al hier.

Elke week zijn we van maandag tot en met zaterdag bezig met school. De dagen beginnen met het heerlijke geluid van de wekker om half 7 en na een altijd fijne maaltijd geroosterd witbrood (lijkt op stopverf) met wat rotzooi erop vertrekken we naar SMK Andika.

In de eerste weken vooral bezig geweest met kijken en ervaren naar de manier van werken op de school. Dit om te kijken waar we het beste konden beginnen want het bleek dat er nogal wat te doen was.

Problemen vooral bij de organisatie van de school maar dit is niet een onderdeel van onze stage, wel het verzamelen van informatie over de organisatie voor vrijwilligersorganisatie PUM. Het gebrek aan organisatie was te merken in alle afdelingen, zowel bij de kwaliteit van lesgeven als de praktijklessen in de werkplaats.

Via PUM uit Nederland zijn we hier terechtgekomen en zij bieden advies aan bedrijven of scholen als Andika als daar vraag naar is.

Dit project is vorig jaar gestart en onze eigen begeleider is hier nu tweemaal geweest om het één en andere door te voeren en onze opdracht op te zetten.

Van te voren zijn er een aantal punten op papier gezet en we krijgen de vrijheid om dit op onze eigen manier uit te werken en in te voeren. Natuurlijk wel in overleg met de begeleider.

Diederik is inmiddels bezig met een trainingsprogramma voor de leraren om de kwaliteit van het lesgeven te verhogen. En onvoorstelbaar hoe weinig de leraren weten, de simpelste basisprincipes zijn nauwelijks bekend en veel moet in jip en janneke taal uitgelegd worden. Hele uitdaging af en toe.

Ik ben begonnen met de werkplaats, bij aankomst in september:


En de werkplaats van binnen:


Eén grote teringzooi dus.

Samen met studenten en leraren alles eruit gegooid en gekeken wat er nog bruikbaar was of niet. En ging niet zonder slag of stoot, ze zijn af en toe nog erger als staphorsters want ze willen helemaal niks weg gooien. Dus er stond nog het één en ander wat eigenlijk alleen ruimte in beslag nam. Maar gelukkig waren er een paar feestdagen in de planning dus kon ongestoord mijn gang gaan.

Vrije dag voor school dus mooi rustig qua studenten en leraren. Stel oude kleren aangetrokken, flinke moker gepakt en een mooie brandstapel gemaakt. Heerlijk wat een ruimte daarna in de werkplaats.

Daarna begonnen met het tekenen van nieuwe tafels voor testopstellingen en spullen zoals kolomboor en dergelijke. Deze tekeningen op één a4-tje gezet met een korte toelichting en vooral een duidelijk overzicht van het eindproducht en de afmetingen.

Deze opdrachten aan een leraar gegeven met de bedoeling dat deze uit werden gevoerd door de studenten onder toezicht van de leraar.

En het werkt top tot nu toe, staan al diverse nieuwe spullen in de werkplaats die gemaakt zijn van al het restmateriaal wat nog aanwezig was.

Voorbeeldje:
Aan de linkerkant, tafeltje kolomboor en tafeltje slijpsteen. Gemaakt uit dezelfde tafel maar nu wel op fatsoenlijke werkhoogte.
De kasten bevatten nu al het elektrisch gereedschap en speciaal gereedschap voor de autotechniek. In het begin was het gereedschap verdeeld over 4 verschillende plekken, om iets te doen moest je heen en weer lopen om gereedschap te zoeken.

Aan de rechterkant een werkbank met bankschroef en gereedschap bord met al het basisgereedschap. Bedoeling hiervan is dat er gelijk gezien kan worden of er iets mist. Overzicht in een gesloten kast werkt niet.

Tafels, werkbank en gereedschapbord zijn gemaakt door studenten in samenwerking met een leraar. Studenten krijgen meer praktijk, leraren krijgen de kans om er in les te geven en ik zelf kan er mijn stage mee vullen. Iedereen blij.




Er staan al wat meer van zulke dingen, mocht je interesse hebben doe dan even een mailtje.

Ook in september begonnen met het tekenen van de werkplaats. Eerst de bedoeling om het te gebruiken als handleiding voor het inrichten van de werkplaats zelf maar werd uiteindelijk toch wat groter dan alleen de 1e verdieping van de werkplaats:



Gemaakt met SketchUp van Google, 3D modelletje waarin de afmetingen overeenkomen met de werkelijkheid. Alles wat getekend word, zoals werkbank en dergelijke kan dus erin worden gezet en gelijk gekeken worden of het past en ook mee heen en weer schuiven voor een leuke indeling.

Tekeningen van het gehele gebouw opgehangen op school en de bouw werd weer in gang gezet:

Originele ontwerp was niet gericht op autotechniek, ontwerp wat nu getekend is bevat ook een theorie/praktijklokaal op de 2e verdieping ,opslag voor reserveonderdelen, smeerput, apart hok voor generator en wc met handje was hok.

Ten minste dit is de bedoeling, ze waren enthousiast over het ontwerp maar altijd maar afwachten wat ze uiteindelijk doen. Begin is er in ieder geval.

Tekenen van een gebouw is eerder iets voor bouwkunde maar was in dit geval toch nodig, had voor mezelf een model nodig en ook werkt dit een stuk beter dan het alleen uitleggen aan de leiding. Ze zien nu hoe en wat, gelijk duidelijk en het werkt.

Loop nu wel tegen een financieel probleem aan, bouw ligt inmiddels weer stil door gebrek aan geld. Maar nog wel genoeg mogelijkheden om wat te doen dus hoef me niet te vervelen.

Poeh, genoeg geluld. Zal weer is even wat onzin posten binnenkort.

Jos

woensdag 21 oktober 2009

Foto update

Via mijn hyves, de nieuwe foto's staan in album nummertje 2 en vanaf foto 78.

Linkje:
Foto's hyve

Jos

zaterdag 17 oktober 2009

Nyanya

Nyanya is de chauffeur van onze huisbaas. Voor het eerst gezien toen we op werden gehaald in Makassar van het vliegveld.

Tijdens dit ritje kwamen de eerste bijzondere eigenschappen al boven drijven van Nyanya. Als eerste het toeteren:

Toet in elke bocht
Toet bij een tegenligger.
Toet bij het tegenkomen van een koe.
Toet bij het inhalen.
Toet op een recht stuk weg.
Toet op een recht stuk weg met niemand of iets in de buurt.
Toet natuurlijk ook bij bekende.
Toet bij vrouwelijk schoon.

Naast het toeteren heeft hij ook een voorliefde voor hoge snelheid en inhaalmanoevres waarbij je hart een slag overslaat maar zelfs dit went na een tijdje.

Zijn altijd hele rustgevende ritjes als hij achter het stuur zit.

Nog zo'n karaktertrekje. Bintang:

Bintang is het lokale biermerk hier in Toraja en hier bij de kamer liggen er altijd wel wat op voorraad. Nyanya de eerste keer op een bintang getrakteerd en de dagen erna kwam die los.

Al pogingen gedaan om hem engelse of nederlandse woorden te leren maar echt het enige wat er uit komt is: "BINTANG!!"

Zoals op zondagmorgen om 8 uur, zouden op weg gaan naar dorpje in de bergen. Hij wou gelijk alweer bintang, dus eentje los gemaakt en voor hem neer gezet. 5 minuten later leeg (zijn 650cl flessen..) en 2 uur later bij het dorp aangekomen had hij toch ietsie last.
"Sakit sakit!" Terwijl hij naar z'n buik greep en met z'n hoofd schudde.
Tja, Leedvermaak is ook vermaak.

En de mooiste eigenschap is nog dat hij dus ons bier opzuipt en dat er vroeg in de ochtend gerinkel te horen was van bierflessen. Kijk naar buiten en zie Nyanya met onze flessen naar beneden lopen. Stond inmiddels een aardige verzameling van een paar weken.

Er zit dus statiegeld op.

Nyanya, zuipt ons bier op en jat daarna onze flessen :) Geweldige vent:


Jos

maandag 12 oktober 2009

Hardtop en de waterval

Hossee een auto! We vroegen ons al af waarom die hardtop naast ons huis al de hele tijd stil stond, totdat we opeens te horen kregen dat die van de directeur van onze school is.

"Mogen we die gebruiken?" "Ja natuurlijk! hier zijn de sleutels"

Vrolijk mee rond gereden, mee naar de kust door de bergen en weer terug en onder tussen af en toe de jungle in met de 4 wheel drive aan. Heerlijk met zo'n 6 pitter onder de kap.
Natuurlijk ook weer vrolijk elke dag mee naar school totdat onze pindaschuiver het te warm kreeg en even stoom af moest blazen.

Paniek alom want we zaten daarna weer elke dag met 13 , af en toe niet echt lekker ruikende, lokale mensen van de bevolking in een 7 persoons minibusje.

Vorige week kregen we ons trouwe bakbeest gelukkig weer terug van de garage (We kregen geen kans om haar zelf weer te repareren..) en afgelopen week zijn we de bergen in getrokken om op zoek te gaan naar een waterval die vaag stond aangegeven op een kaart.

Prachtig om met dit beest erop uit te gaan, veel over bergpaden gereden met centimeters ernaast een flinke afgrond en dan kom je tot je verbazing weer uit in een volledig ingericht dorp met school en winkels.

Comfortabel zo'n hardtop? Zie daarvoor onderstaand filmpje:

Ohw ja en de waterval natuurlijk, na 2 uur onderweg over wegen zoals in het filmpje, hadden we al verwachtingen zo groot als de Niagara watervallen. Bijna gelijk:

Jos

woensdag 7 oktober 2009

Verhaaltje, opmerking en video

Romeo & Juliet


Er waren eens...:

"twee geliefden en natuurlijk dolverliefd op elkaar, blij spring huppel blij etc.
Probleem was echter dat ze neef en nicht waren, familie keurde de relatie niet goed en ze mochten niet meer met elkaar omgaan.
Enige oplossing was blijkbaar elkaar tegelijkertijd doden, waardoor ze tot op de dag van vandaag in elkaars gezelschap zijn. Met natuurlijk een mooi bloemetje ernaast."


De opmerking.
Afgelopen zondag waren we uitgenodigd om mee te gaan met een excursie van een lokale school. Onze tolk werkt op deze school en hij had een aantal leuke plekken opgezocht om te bezoeken en om het engels van de leerlingen bij te schaven had hij aan hun gevraagd om tekst en uitleg te geven in het engels.

Eerste plek die we bezochten waren de leerlingen nog aardig verlegen maar kwam na een paar plagerijen al aardig verandering in.

Ook was er één meisje bij met een hoofddoek, vrij stil en verlegen. Leek ook ietwat buiten de groep te staan omdat het overwegend christenen waren die mee waren.

Liep op een gegeven moment naast ditzelfde meisje en eerste wat ze zei was: Wat denk je als je die berg daar ziet? Het doet me denken aan een slapende vrouw.

De berg:

En dat in perfect engels, prettig verrast door haar en ze vertelde later dat dit de eerste keer was dat ze met iemand in het westen had gepraat.

Rest van de dag goed vermaakt, leuke plekken gezien en we hadden een leuke groep en na een aarzelend begin toch veel gepraat met de studenten.

Groepsfoto'tje:

Ook leuk, een filmpje over het verplaatsen van bakstenen naar de 2e verdieping van de werkplaats:



Jos

donderdag 1 oktober 2009

Visum deel 2

Afgelopen maandag zijn we met vijf man sterk afgereisd naar Parepare. We moesten namelijk ons visum verlengen.

2 weken terug was de eerste afspraak, deze ging niet door vanwege vakantie.
Weekend erna de 2e afspraak maar een dag van te voren belden ze op dat de medewerker nog op vakantie was.
Vorige week afspraak nummer 3 gemaakt en die was dus afgelopen maandag.

Parepare is een stad aan de kust en zo'n 150 km verderop, 150 km is in Nederland zo'n anderhalf uur. Hier zijn we 4 uur onderweg, veel wegen draaien om bergen heen en af en toe zitten er flinke gaten in het wegdek waardoor door rijden op de meeste stukken niet te doen is.

Dus 4 uur later kwamen we aan bij het immigratie kantoor. Directeur naar binnen want hij moest het één en ander overleggen voor ons visum. Half uur later komt hij naar buiten met de vraag of hij ons paspoort even mee naar binnen mocht nemen.

Ging dus voorspoedig. Echter 5 minuten later komt hij weer naar buiten en we moeten over 3 weken maar terug komen.
We hebben een 60 dagen visum en ze willen het pas verlengen in de laatste week.

Diepe diepe zucht, paar keer tot 10 tellen en maar weer op weg naar huis.



Nog wel paar leuke opmerkingen, grapje over Nederlanders:

God heeft het land geschapen waar de mensen op wonen. Uitgezonderd de hollanders, die maken zelf hun land.

En een leraar was druk aan het typen met z'n beide wijsvingers. Vroeg aan hem of hij niet met 10 vingers kon typen. Typ nu met 11, is beter toch?

Ook een rare gewoonte gezien. Viel me op wanneer de pinda's een computer opstarten, 5x achter elkaar op het bureaublad van windows op de rechtermuisknop drukken en refresh klikken.
Onze tolk Paulus ernaar gevraagd en dat was hem verteld door zijn computerleraar op school.
Waarom? Hij had geen idee..

Jos

zondag 27 september 2009

Fotoupdate'tje

Afgelopen week druk geweest met stage, zouden eigenlijk afreizen naar Pare Pare en Makassar maar dit werd een dag van te voren afgezegd. Raken er inmiddels aan gewend.

Morgen op pad voor het visum dus ben benieuwd wat die koekenbakkers nu weer verzinnen..

Foto's in een nieuw album gezet:
Klik voor album nummer twee
En nog een linkje naar het eerste album

Jos

vrijdag 25 september 2009

Vervoer en stukje van collega

Altijd leuk om rond te kijken naar alle rare fratsen die de Indonesiërs hier uit halen, vooral in het verkeer zien we de raarste dingen. Niet van alles een foto maar toch nog een paar leuke voorbeelden:

Lokale taxi die we hier veel tegen komen:


Van de week een aantal keer met de lokale bus meegereden naar school toe, zagen al een aantal keer overvolle Toyota's Kijang langs komen maar gelukkig mochten we dit nu ook een keer zelf ervaren. Normaal gesproken plek voor 7 en nu iets meer:

In totaal 15 man! En zonder klagen van medepassagiers..

Een andere kijk op het vervoer, door er een stoel van te maken:


En na een wandelingetje werden we ingehaald door dit echtpaar op de motor:


Tot zover mijn deel, hieronder volgt nog een stukje van collega Diederik.

Jos


Stukje vanaf weblog Diederik:

Zij die het verhaal van mijn vader over het onlasten met behulp van een buskaart kennen zijn in het voordeel bij een bezoek aan de Toraja. Ik wil jullie dan ook adviseren contact met hem op te nemen voor vertrek. Het fantastisch water closet, dat wij mede aan de romeinen hebben te danken, hebben onze nederlandse voorouders helaas niet ver genoeg meegenomen in de indonesische achtertuin. Gruwelijke verhalen van nederlandse vakantiegangers die op de franse camping boven een gat moeten hangen verbleken na het zien van de poep-gewoonte van de toraja. Het gat in grond komt aardig overeen met wat wij van de camping kennen, zij het iets kleiner zodat je goed moet mikken. Maar het echte schrikmoment komt als je rechts van je misgrijpt aan de muur. Helaas is ook links is geen papier te vinden. Hier tref je een groot waterreservoir, waar een klein plastik emmertje in drijft. Hoe te handelen? Met water uit het emmertje kan je doorspoelen. Men neme de linker hand, maak deze goed nat en veeg je billen. Ja ook goed achter het randje wassen! Vind je dit al ranzig? Bedenk dan dat er in veel gevallen geen wastafeltje is om je handen te wassen, nee dat kan gewoon in dezelfde ton, waar iedereen de stront achter z’n nagels vandaan pulkt. Vervolgens kan je gewoon weer aanschuiven aan tafel om daar verder te gaan met de volgende rare gewoonte van de Toraja, die het voorgaande verhaal zo mogelijk afgrijselijker maakt. Er is namelijk nog iets dat onze voorouders zijn vergeten te introduceren. Hoewel ik hier nu over draadloos internet beschik, vrijwel iedereen hier gewoon is met laptops, digitale fotografie en mobiele telefoons, eet men hier gewoon lekker zonder bestek. Juist ja! Met diezelfde hand waarmee jij zojuist je reet hebt afgeveegd zonder wc-papier. Bijgestaan door het smakken, praten met je mond vol en wagenwijd open en het laten van een boert maakt het eten echt een groot feest hier

Overigens voel ik me door dat laatste misschien juist een beetje thuis. Better out than in I say!

zondag 20 september 2009

Rnw

Afgelopen week kreeg ik plots een mailtje van een journalist die werkt voor de wereldomroep, gericht op Indonesië.
De beste man werkt en woont in Nederland en na een interviewtje over de telefoon kwam er onderstaand artikel tevoorschijn:

Linkje artikel


En de vertaling van het artikel:

Jos Scholten werkt in het onderwijs op de school STM dominika Mengkendek Tana Toraja. Hij leeft in de gemeenschap, zag de schedel liggen en het eten van gebakken hond

Het verhaal is geschreven in zijn blog Jos @ Sulawesi. Tot februari 2010 doceert hij engineering klassen bij STM dominika en woont in het huis van de hoofdmeester. Hij houd van het leven in het midden van de dorpsgemeenschap.

Traditioneel lang en sluik blond haar en aangetrokken tot de dorpelingen. Van kleine kinderen naar grootmoeders groeten uitgewisseld met Jos. In de ogen van mensen die zelden westerlingen zien, is Jos een kopie van de opvolger van de Nederlandse troon, Prins Willem Alexander.

Via PUM
Hij doet veldwerk in de STM dominika met een vriend uit Nederland die beide studeren in het universitair onderwijs. Jos eigen middelbare school klasse in auto-engineering. Ze geven les op technische middelbare scholen in samenwerking met Nederland PUM. Organisatie van gepensioneerde managers die leiding geven kennis en praktijken in ontwikkelingslanden.

Gebakken honden
Jos dacht niet lang over het aangeboden veldwerk in Sulawesi, hoewel afgelegen en geïsoleerde locatie. Voor deze Nederlandse jongen is Toraja-cultuur zeer interessant. Traditie van begraven in de grotten was geweldig en de gewoonte van het eten van hondenvlees maakte hem nieuwsgierig. "Een docent Engels die ook een gids is, ging samen met ons het lokale voedsel eten in een restaurant. En zonder na te denken ging ik direct”, zei hij via de telefoon.

Voor Jos was het gebakken vlees welke geserveerd was zeer pittige en hij at alles. Wit gezicht plotseling rood als een roos. "Ik kan niet een smaak herkennen van het vlees. Het is zeer heet en zweette over mijn hele lichaam. De volgende dag werd ik een frequent bezoeker badkamer." Jos accepteert het als onderdeel van de culturele introductie.

Roken schedel
Net zoals de begrafenis cultuur in de grot en kliffen die vaak worden gevonden in Tanah Toraja opende zijn ogen. Hij was onder de indruk van flessen sterke drank en sigaretten die verkrijgbaar zijn in en rond een stapel van menselijke schedels en botten. 'Misschien is hun geest zo dorstig en kon niet kalmeren, "schreef hij op de blog.

Meer verrassend toen hij getuige was van middelbare scholieren in het spelen van Sepak Takraw. Benen zijn flexibel en snelheid is een vreemd gezicht voor het Nederlandse volk.
Tot dusver is Jos dankbaar om de kans te krijgen de kennis te delen, te weten nieuwe cultuur in Mengkendek Tana Toraja. Hij kan zijn ervaringen overbrengen aan zijn vrienden in Nederland via een Blog. Hoewel Mengkendek niet een grote stad, is er wel een internet cafe. Dus hij kan surfen bijna elke dag.


Erg leuk dat mijn blog ook door mensen buiten de familie en vrienden wordt gelezen! Eka Tanjung dank je wel!

Jos

donderdag 17 september 2009

Foutje Telefoonnummer

Was dus een verkeerd nummer in het Toraja blog, goeie nummer:

+6281354700381

(check, dubbel check)

p.s. Er zijn weer een aantal nieuwe foto's toegevoegd, vanaf nummertje 32 via mijn hyves ---> Foto's

De pinda

De pinda is onder te verdelen in 3 soorten:
- De ja pinda
- De ja/nee pinda
- De denkpinda

De ja pinda:

Niet heel moeilijk te raden want dit is de pinda die op elke vraag ja zegt. Leuk voorbeeld van afgelopen weekend toen we in een restaurant de rekening wouden betalen.

“Mogen we even betalen?”
“ja” (begeleid met een vriendelijk lachje)
“Hoeveel moeten we betalen?”
“ja” (zelfde lachje en innemend knikje van het hoofd)
“…”

Gebarend naar de rekening in zijn handen kregen we het bedrag te zien, 90000 Rupiah.

“90.000 Rupiah dus?”
“Ja” en wederom het lachje + knikje
“50.000 Rupiah ook goed?
“Ja” en weer het lachje + knikje

Pak dus 50.000 Rupiah en geef het aan de ober-pinda, kijkt niet begrijpend dus wijs ik naar het brieje en zeg 50.000 Rupiah.

Licht begon te branden en ze hadden er de grootste lol om, toch maar de 90000 betaald.
(Omgerekend 6 euro voor 2 personen met drinken erbij.)

De ja/nee pinda:

Deze pinda wisselt graag af met ja en nee, heeft geen enkel benul van de vragen die gesteld worden maar alles wordt beantwoord met de ene keer een ja en andere keer een nee.
Net alsof ze hopen door zo vaak mogelijk ja en nee te zeggen dat er een goed antwoord tussen zit.

Voorbeeldje in de werkplaats:

“Weet jij waar het gereedschap ligt?”
“Ja”
“Mag ik het gereedschap even bekijken?”
“Nee”
“Zit de kast op slot of?”
“Ja”
“Geen sleutel?”
“Nee”
“Hoe werken jullie hier dan?”
“Ja”

Hmm okee, hier klopt iets niet.

“Is er wel gereedschap?”
“Nee”
“Dus er is gereedschap?”
“Ja”
“ Wel of niet?”
“Nee”
“Misschien gebruiken jullie je tanden om alles los te krijgen?”
“Ja”
“Je hebt geen flauw besef van wat ik zeg of wel?”
“Nee”
“Zeker weten? “
“Ja”
“Zeker?”
“Nee”

De denk pinda:
Gelukkig is er nog de denkpinda, begrijpt in ieder geval wat er gezegd wordt of doet een goede poging om het te snappen. Is ook in staat om te zeggen dat iets niet gesnapt wordt en gelukkig zijn er toch nog een aantal die een antwoord terug geven waar over na is gedacht.


Geen verzonnen verhaal dit en we lopen bijna dagelijks tegen zulke gevallen aan. En de denk pinda is af en toe nog best moeilijk te vinden. Is dan wel weer leuk om ze een beetje de gek aan te steken zoals in de eerste twee gevallen.

Jos

maandag 14 september 2009

Makale

Eerst even een paar kaartjes zodat je weet waar wij onze onzin zitten te verkopen:

Indonesië dus:


Op Sulawesi, het eiland rechtsboven Jakarta:


En onderdak gevonden bij de directeur van de school, in de plaats Makale. Ongeveer in het midden van Sulawesi:


De school waar de stage plaats vindt, ligt in Mebali. Hemelsbreed 5 km verderop maar deze plaatsen liggen middenin gebergte en toch nog een half uur rijden om bij de school te komen.

Dit weekend zijn we afgereisd naar Palopo, op de kaart aan de rechterkant van Makale aan de zee, samen met 2 leraren. In korte tijd zijn ze allebei al vrienden geworden en we gingen op bezoek bij de vrouw en kinderen van één van hun.

En het was weer gelijk raak met mijn blonde kop, kwamen binnen in een soort opvanghuis vol met kinderen. Eerst keken ze voorzichtig om een hoekje want zo'n grote man met blond haar hadden ze nog niet gezien. Lachen gieren brullen zodra hij hun kant opkeek en toen die rare man achter ze aan begon te rennen was het feest helemaal compleet.

Toen op zoek naar een hotel. Al lopend door de straat komen we de volgende groep kinderen tegen en daar kwamen we ook even niet meer vanaf. De achtervolging was een feit: (Klikklik)


En niet alleen met kinderen, veel mensen die omkijken als we langs lopen en sommige vrouwen van tweemaal mijn leeftijd worden verlegen als ik alleen al in dezelfde ruimte ben. Zoals bijvoorbeeld tijdens de stage op school.

Werd op onze vriendensite al vergeleken met prins Willem-alexander, ten minste dat ik me voordeed als onze prins. Na weer een fotosessie met mensen die we tegen komen en gelijk op de foto willen zul je dat wel bijna gaan denken.

Zo vervelend is het eigenlijk niet, veel mensen vinden het prachtig en beginnen te lachen en enthousiast te zwaaien of schreeuwen in het voorbij gaan: 'Hello Mister!!'
Als we ze daarmee een lol kunnen doen zwaai ik maar vrolijk terug..

Ohw ja het weekend. Was gezellig en een heel mooi strand bezocht, sprookjesachtig mooi. Praktisch geen tourisme en vraag me echt af waarom niet, water had een heerlijke temperatuur om in rond te dobberen en met gebergtes op de achtergrond, palmboompjes en natuurlijk strand was het bijna compleet. Zal binnenkort is even een fototje posten op mijn hyves.
Voor de rest bij de familie thuis gegeten en even rustig aan gedaan in een hotel met zwembad en eindelijk weer een warme douche.

Op onze kamer namelijk alleen de stand koud, niet prettig in de ochtend maar na weer een warme dag wel heerlijk op het eind van de middag.

Deze week is het vakantie hier. Aankomend weekend is het suikerfeest en de week ervoor en erna is het dus vakantie voor de scholen alhoewel we toch in een christelijk gebied zitten. Deze week nemen we zelf ook vrij want we moeten ons visum nog verlengen en daarvoor zijn we al een dag heen en een dag terug reizen kwijt. Ben benieuwd waar we nu weer tegen aan lopen met het visum..

Meer foto's volgen nog via mijn hyves deze week.

Jos