Brrrr

Een week terug in Nederland en weer bijgekomen van 7 uren tijdsverschil en 40 graden temperatuursverschil. Overigens levert dit verschil in temperatuur leuke blauwe en paarsige kleuren op in je gezicht zodra je op de eerste dag terug in Nederland vol moed een stukje gaat fietsen terwijl het vriest.
Maar even een goed moment om terug te kijken op het hele verblijf in Indonesië.

Zou er van alles over kunnen schrijven, bijvoorbeeld dat deze stage een gouden kans was om ervaring op te doen en die iedereen met beide handen aan zou moeten pakken. Ook dat alles een fantastische ervaring was en echt bijdraagt aan de ontwikkeling als persoon.
Maar dat doe ik niet omdat het naar mijn mening niet klopt. Daarom mijn eigen kijk op het afgelopen half jaar.
Vorig jaar rond deze tijd was ik al begonnen met het zoeken van een buitenlandse stage. Langs beurzen geweest, bij bedrijven op bezoek en naar diverse internationale bedrijven e-mails verstuurd.

Toen kwam er ineens een email voor een stage plek in Indonesië, en een minuut later belde ik de contactpersoon om te vragen of de plek nog vrij was. Twee dagen later was alles akkoord en mocht ik een ticket gaan regelen.
Enige wat ik op moment van vertrek wist, was dat ik naar Indonesië ging. Voor de rest heb ik mij niet verdiept in cultuurverschillen en leefverschillen.
Op dat moment was ik me ook niet bewust van alle verschillen, maar nu achteraf zou ik me er ook niet in gaan verdiepen mocht ik een volgende keer op avontuur gaan.

Sta zelf altijd open voor de mening en cultuur van andere mensen, in het begin voorzichtig om niemand met voor het hoofd te stoten met de soms directe manier van communiceren en omgang van Nederland.
En dit werkte prima. Tijdens mijn verblijf weinig problemen gehad qua leef en cultuurverschil, mede omdat er erg veel herkenbaars was in Indonesië.

De bouwvakkers die bij het huis aan het werk waren, waar ik onderdak had, maakten continu grappen over vrouwen en vroegen aan het eind van de middag of er bier was.
De vrouwen kochten cosmetische rotzooi om hun gezicht wit te maken in plaats van bruin.
Op de school waren leraren die een morele verplichting hadden om goed les te geven en leraren die er met de pet naar gooiden.
Leerlingen die gebruik maakten van een onduidelijk rooster om er tussen uit te knijpen.
Veel jongeren die al hun spaargeld uitgeven aan vervoer en daar vooral aan motors.
Iedereen die zijn eigen negatieve mening heeft ten opzichte van de overheid.
En ga zo maar door.

Echter was ik wel verbaasd over een heel simpel iets. De vrolijkheid en opgewektheid van de mensen. Als voorbeeld: “Op één van de dagen in het begin van de middag kwam ik langs een rijstveld, waar een groep mensen de hele dag al rijst stonden te plukken. Geen bescherming tegen de zon, behalve een shirt op hun hoofd, zwaar werk omdat ze bijna tot hun knieën in het water en in de modder stonden en de hele dag voorovergebogen aan het werk.

En dan loop je langs. Zonder uitzondering allemaal begroetende en zwaaiende mensen met een hele grote lach op hun gezicht gevolgd door gelach zodra iemand wat onzin uitkraamt.

Kun je dat voorstellen in Nederland? Ik niet, en prachtig om het mee te maken.
De mensen hebben praktisch niks maar zijn intens tevreden met wat ze hebben en gelukkig.

Het buitenland verblijf heb ik als fantastisch ervaren. Ik was er al een tijd naar opzoek en voor mij een hele dikke kans om in het buitenland te verblijven en daarom zelf met beide handen vast gepakt.

Maar niet voor iedereen geschikt een buitenlands verblijf.
Zoals mijn 69-jarige begeleider zei die ook op bezoek was in Indonesië: “Het is een afwijking in de genen die je naar het buitenland toe trekt.”

Jos